Είναι ΟΚ ένας άντρας να κάνει πεντικιούρ;

Το πραγματικό ερώτημα θα έπρεπε να είναι «γιατί να ΜΗΝ είναι ΟΚ ένας άντρας να κάνει πεντικιούρ;».

1: Τα αντρικά πόδια χρειάζονται φροντίδα. Περισσότερο απ’ ότι τα χέρια και περισσότερο απ’ ότι τα γυναικεία πόδια, διότι το αντρικό δέρμα είναι εκ φύσεως πιο τραχύ και πιο επιρρεπές να εμφανίσει κάλους και σκασίματα στις φτέρνες. Επιπλέον, τα νύχια των αντρικών ποδιών χρειάζονται τακτικό κόψιμο και προσεκτικό σχηματισμό, αν θες να είναι ευπαρουσίαστα και να μειώσεις την πιθανότητα να εμφανίσεις μύκητες (η μυκητίαση των ποδιών είναι αποκλειστικό αντρικό «προνόμιο» και ένα από τα αίτια εμφάνισης της ασθένειας είναι η αδιαφορία για το κόψιμο των νυχιών και η έλλειψη προσοχής στις πρώτες αλλοιώσεις).

2: Το πεντικιούρ είναι μια απολαυστική διαδικασία. Βουτάς τα ταλαιπωρημένα πόδια σου σε ζεστό, ευχάριστα αρωματισμένο νεράκι, τα αφήνεις εκεί μέχρι να μαλακώσουν και μετά τα παραδίδεις στα απαλά, έμπειρα χέρια της ειδικού (που, αν είσαι τυχερός, μπορεί να είναι από χαριτωμένη μέχρι και πολύ όμορφη ). Από εκεί και έπειτα δεν κάνεις απολύτως τίποτα. Λίγα λεπτά αργότερα, τα άκρα σου έχουν μεταμορφωθεί από ένα συνδυασμό γυαλόχαρτου με γυπαετό σε φυσιολογικά πόδια, έτοιμα να πρωταγωνιστήσουν σε διαφήμιση για σαγιονάρες.
Συμπέρασμα: το πεντικιούρ είναι μια ευχάριστη και ωφέλιμη για σένα διαδικασία, από την οποία είσαι κοινωνικά εξόριστος. Εσύ και το φύλο σου δέχεστε αδιαμαρτύρητα αυτή την εξορία, υπακούοντας στο τρομερό επιχείρημα «το κάνουν μόνο οι γκόμενες». Σοβαρά;

 Στην κατηγορία «το κάνουν μόνο οι γκόμενες» ήταν κάποτε και το piercing ή το να μακραίνεις τα μαλλιά σου. Τα γυναικεία από τα αντρικά "χωράφια" τελικά δεν είναι τόσο αυστηρά διαχωρισμένα, όσο π.χ. οι αντρικές από τις γυναικείες τουαλέτες. Αλλά ακόμη και εκεί -κακά τα ψέματα- αν κοντεύεις να σκάσεις και η αναμονή στην αντρική θυμίζει την ουρά στο ΙΚΑ, θα πας στη γυναικεία. Κατ’ εξαίρεση, αλλά θα πας. Και για πεντικιούρ λοιπόν, προφανώς δεν είναι αναγκαίο να πηγαίνεις κάθε βδομάδα (άλλωστε ποιος έχει λεφτά για πεντικιούρ κάθε βδομάδα;), αλλά, κατ’ εξαίρεση, θα έπρεπε να πας. Ή τουλάχιστον θα έπρεπε να μπορείς να πας. Χωρίς ντροπή, χωρίς δεύτερες σκέψεις.